Stel: de klimaatbrossers hebben het op een akkoordje gegooid met de weergoden. De situatie zal niet ten goede keren zolang de klimaatministers (vier) niet met een plan (één) komen. De ultieme complottheorie.
Maar dit geheel terzijde.
Ondertussen in Zammelen. De laatste fruitbomen kregen de voorbije week hun jaarlijkse snoeibeurt. Nu kijken de frambozen en ander kleinfruit uit naar mijn komst. Het vroege lenteweer heeft iedereen in snelheid gepakt. En toegegeven, misschien ben ik ook wat te lang met mijn neus in mijn stapeltje winterliteratuur blijven plakken. Maar nu vliegen de extra winterkilo’s er zienderogen af. Gisteren werden de gekapte dennen met vakkundige hulp verwerkt tot planken en timmerhout. Voorraad genoeg voor jaren tuinknutselplezier.
In de serre staan de eerste zaaisels keurig en rijtjesgewijs in het gelid. Altijd weer spannend om te zien hoe nieuw leven de neus door het venster steekt.
Morgen is het de hoogste tijd voor de eerste zaai van tomaat en paprika achter warm glas. Yvette rolt met de ogen. Want warm glas, dat betekent in deze tijd van het jaar: binnenshuis. Tot diep in april worden alle vensterramen aan de zonnezijde ingeruimd voor mijn jaarlijkse kweekprogramma. De radiator en het zonlicht zorgen voor het serre-effect. Bakjes, potjes, schaaltjes, zaaitrails,… al dan niet overdekt of voorzien van extra vloerverwarming, alles min of meer gelabeld en gerangschikt.
Het is alsof ik inscheep voor een lange exotische reis als ik de zakjes met zaaigoed klaarleg. Dochter Laurien bezorgde me een uitgebreid staal met rassen uit de Tomatentest die Velt jaarlijks organiseert.
Ik droom weg bij namen als Stoke’s Alaska, Azul Blanco, Blush&Tiger, Striped Turkish, Negro Azteca, Sweet Pea en Money Maker. Mijn persoonlijke favorieten houd ik elk jaar over uit eigen gewonnen zaad. Roma-tomaat zaai ik in duizelingwekkende hoeveelheden, want onmisbaar voor onze huisbereide tomatenpassata. En Gele Kers van het Franse zaadhuis Biau Germe zaait elk jaar spontaan uit in serre en tuin.
Zaaien doe ik volgens de regels van de kunst, dicht bij elkaar in voedselarme cocopeat, vermengd met wat schrale zandgrond of grind, om vervolgens te verspenen en te verplanten in steeds grotere recipiënten en voedzamere grondmengsels.
Ook in de tuin breekt nu de vastentijd aan. Gelukkig doorstond het witloof de lange hete zomer van 2018. De geoogste wortels waren aan de eerder kleine kant. Maar de eerste oogst die we daarstraks opgroeven, oogt ronduit schitterend. Op Vette Dinsdag staan witloofsoep, witloofsla en vervolgens gestoofde witloof op het menu. Of had iemand een betere suggestie?
Tot volgende week?
P.S. De attente lezer zal hebben opgemerkt dat we in deze blog ten derde male vermelding maken van de klimaatbrossers. Complot? Zeker weten. Zammelen zit mee in het complot.
Luc Versmissen - 4 maart 2019