Hoe sterk toch de eenzame tuinier, kromgebogen over zijn woelvork, de strijd aangaat tegen wind en striemende regen. Dit had het leitmotiv kunnen zijn voor een heldhaftige week in de buitenlucht, met aan het eind van de dag een knapperend haardvuur als climax.
Van niets in deze mise en scène was Zammelen het toneel de afgelopen dagen. Een ononderbroken reeks van waterkoude dagen hield me binnen, met de kasplantjes op de vensterbank als gezelschap.
Tussen de buien door was er slechts tijd voor wat opruimklusjes. De enige droge halve dag leverde een mooie oogst aan rijshout op, dat straks als steun moet dienen voor erwten en asperges. Tegelijkertijd kreeg de vijftig meter lange elzenheg haar jaarlijkse snoeibeurt. Tot een volgende bui me naar binnen jaagt. Als een overmoedige zwemmer voel ik me, die aarzelend een teen in het water steekt, maar de duik niet waagt.
Binnen brengen een boek, de krant en het cryptogram wat verstrooiing. En er is de jaarlijkse puzzel van het teeltplan dat op afronding wacht.
Ik heb de tuin ingedeeld in achttien percelen, elk gemiddeld 15 vierkante meter. Op de eerste zes komen achtereenvolgens wortel en ui, vruchtgewas, bladgewas, kool, peulvrucht en aardappel. Idem voor de twee resterende reeksen van zes percelen. Met de zon mee schuift elke teelt elk jaar op. Op perceel 2 komt dan volgend jaar wortel/ui, op perceel 1 aardappel, die dit jaar op perceel 18 staat. Meer dan genoeg voor de kleine verbruikers die we zijn, en dus schuif ik tarwe voor de kippen, snijrogge voor de schapen, groenbemesters en snijbloemen in het teeltschema. Vaste teelten als rabarber, artisjok, groene asperge en zeekool hebben een eigen bed. De tweejarige teelt van aardbeien ontsnapt aan elke planning.
Voor elk perceel dient ook nog de gepaste hoeveelheid compost, meststof en kalk berekend. Compost is van eigen makelij. Meststoffen zijn in de ecologische teelt van natuurlijke oorsprong. Ik gebruik natuurfosfaat en vinasse-extract, in minimale hoeveelheden en op basis van een bodemanalyse. Op het perceel waar de erwten en bonen komen, strooi ik zeewierkalk. Zo krijgt elk perceeltje om de 6 jaar zijn portie en blijft de zuurtegraad op peil.
Tegen valavond wachten de schapen op hun dagelijkse rantsoen van voederbiet. Regen en hagelbollen gutsen uit de hemel, en dus moet ik toch nog de elementen trotseren. Ergens hoog in een boom jodelt een merel het weerbericht voor volgende week. Er hangt lente in de lucht.
Luc Versmissen - 15 maart 2019