Pats! Boem! Paukenslag!
Het geluid van deze vroegste lente die in onze gezichten ontploft? Of het gepaste tromgeroffel om deze nieuwe blog in te luiden? Hoe dan ook is de aftrap voor het nieuwe tuinseizoen nu definitief gegeven.
In de serre is het nu alle hens aan dek. De voorbije winterregens hebben voor voldoende vocht gezorgd. Met dank aan mijn primitief maar efficiënt bevloeiingssysteem met opgevangen regenwater -later meer daarover. Ongeveer drie vierden van de serre stond vol met spontaan uitgezaaide winterpostelein, ons eerste fris lentegroen. Samen met nog wat rogge en wikke werd dat de voorbije week lichtjes ondergespit. En zo komt er ruimte vrij voor de eerste zaaisels: vroege spinazie, rucola, peultjes, bosui, radijs, wortelen. Onder de nog kale wijnrank staan ze nu te wachten op ontkieming, om ons de volgende weken te voorzien van authentieke Zammelse primeurs. Op de zaaitafel staan de eerste bakjes en potjes met voorgezaaide sla, bloemkool, spitskool en tuinboon. Ik kan niet wachten om al dat lekkers op tafel te zien verschijnen. Overdag staan twee serreramen wagenwijd open, dit om de temperaturen niet te hoog te laten oplopen.
En dan moet ik denken aan al die moedige klimaatbrossers die in de straten van onze steden dezelfde strijd strijden. Volhouden, jongens en meisjes! Met het zoveelste gebroken dagrecord sinds 2000 moet het nu toch voor de meest rabiate klimaatontkenner duidelijk zijn dat er iets aan de hand is.
Door het open serreraam hoor ik de vroegste vogelgeluiden binnenstromen. En lig ik bij wijze van spreken op vinkenslag om de overtrekkende kraanvogels niet te missen. Gisteren las ik dat ze in hun overwinteringsgebieden in Extremadura vertrokken zijn, en dat de eerste migranten in Nederlands Limburg gespot zijn.
Die andere afstammelingen van de dinosaurus -mijn vier kippen met haan- werden bij het afsluiten van deze eerste post door Yvette gespot op de composthoop, waar ze zich te goed doen aan de restanten van oude pompoen. Die kweken we voor de zaden om brood mee te bakken. Het vruchtvlees is minder lekker, maar de kippen lusten het wel. Smullende kippen bij zonsondergang. Tot ik volgende week hopelijk het eerste plantgoed (ui, look...) aan de volle grond toevertrouw. Dan moeten ze terug aan de scharrel in hun hok annex uitloop. Ondertussen zijn ze alweer sinds Kerst aan de leg. In De tuin van Agatha valt er altijd wel wat lekkers te plukken of te rapen.
Luc Versmissen - 17 februari 2019
Comentarios